به گزارش گیل‌مانا، آیین کرنا زنی در بقعه، ثبت شده در فهرست آثار ملی کشور روستای توسکامحله رودسر برگزار شد.
کلمه «کِرنی» مرکب از دو واژه«کِر» و «نی» بوده که «کِر» به معنی جنگ و کارزار و «نی» همان ساز “نی” است. کِرنی، سازی است بادی و بلند از جنس نی که دارای صدای بم و رسائی بوده و فقط با دم نوازنده از آن، صدا حاصل می‌شود. «کِرنی نوازی» از سنت‌های قدیمی گیلان بوده و در عزاداری‌های ماه‌های محرم و صفر در مناطق مختلف این استان از جمله: آستانه‌اشرفیه، لاهیجان، رحیم‌آباد، واجارگاه، کلاچای، چابکسر، قاسم‌آباد و… اجرا می‌شود. کِرنی در گذشته‌های دور برای اطلاع‌رسانی و اعلام خبر به مردم استفاده می‌شد، ولی امروزه بخاطر صدای حزن‌انگیزش تنها به عنوان ساز در مراسم عزاداری استفاده می‌شود.
این ساز دارای سه قسمت اصلی است: ۱- قسمتی از ساز که در دهان قرار می‌گیرد و در آن دمیده می‌شود. ۲- قسمت بدنه که از جنس نی بوده و طول آن بین ۲ تا ۴ متر می‌باشد. ۳- قسمت سر خمیده آن که به شکل حرف “ل” بوده و محل خروج و تشدید صدا است، و از نوعی کدو و یا شاخ گاو ساخته می‌شود. کِرنِی معمولاً توسط گروه‌های ۵ تا ۱۵ نفره نواخته می‌شود؛ که یک نفر سرگروه(سرکرناچی) بوده و بقیه (واگیرخوان‌ها) او را همراهی می‌کنند.
طریقه نواختن کِرنِی بدین‌گونه است که سرکرناچی به عنوان تک‌نواز گروه، نوایی را در کرنی می‌دمد و بقیه نفرات در زمان مناسب پاسخ می‌دهند؛ تک‌نواز گروه، مصیبتی و شعری از امام حسین (ع) را در ذهن مرور می‌کند و در داخل کرنی می‌دمد. رﻳﺘﻢ اﺷﻌﺎر مذهبی معمولاً ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ دو ﺻﺪا و با ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻬﺎرم و ﮔﺎه ﺑﺎ ﻳﻚ ﺻﺪای ﻣﻴﺎنی، نغمه‌های ﻛﺮنی را ﺗﺸﻜﻴﻞ می‌دﻫﺪ. ﭼﮕﻮنگی ﺑﻜﺎرﮔﻴﺮی اﻳﻦ دو ﺻﺪا بستگی به میزان تبحر کرنی‌زنان دارد.ﻣﺮاﺳﻢ ﻛﺮنی‌زنی، ﻣﻌﻤﻮﻻً بصورت اﻳﺴﺘﺎده اﻧﺠﺎم میﺷﻮد و ﻛﺮنیﻫﺎ نیز روی زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ می‌شود.
پایان پیام/
